ÇÖLDEKİ YAŞAM PINARI
“Bir Ortaasya Öyküsü”
Vaktiyle, İran ile Türkistan arasındaki bir çölde devamlı dolaşan iki göçebe kabile vardı. Daima sulak bir alan bulduklarında orada bir süre yerleşirler, sonra yeni bir sulak alan bulmak için yola çıkarlardı. Daima aynı yerde konakladıklarında pınarların kuruyacağı endişesi içinde yaşarlardı.
Yukarıda anlattığımız iki kabilenin çok defa yolları kesişirdi. Kabile reisleri birbirlerine misafir olurlardı. Konuklar daima en iyi şekilde ağırlanırdı. Aralarında daima iyi ilişkiler vardı. Kabile reislerinin birbirlerine verilmiş bir sözleri vardı. İkisinin de, bir ümidi bir büyük hayali vardı. Ebediyen onlara hayat verecek gür bir su kaynağı arıyorlardı. Bir gün onu bulacaklarını ümit ediyorlardı.
Sonunda kabile reislerinden Uras Reis böyle bir pınar bulduğuna çok sevindi. Diğer kabileden Burak Reise oğlu Güneşi gönderip aynı vahada yerleşmeleri için davet yolladı.
Uras Reis, pınara gittiği zaman çok sevindi. Kaynak çok güçlü bir kaynaktı. Çok uzak olmayan Kızıldağ’ın başı yaz kış karlı görünürdü.
Uras Reis pınar başına gittiğinde, pınar gelinlik çağında bir genç kız görünümüne büründü ve reise seslendi;
“Reis, Reis yüce Reis! Yüreği sevgi dolu koca Reis, işte umudun yeşerdi artık. Hiç kurumayacak bir kaynak var elinde. Bunu bütün insanlarla paylaş. Ben hepinize yeterim.
Reis! Reis! Koca Reis! Su yüzünden çok savaşlar oldu, çok kanlar döküldü. Bu çölde de akan kanın hesabı yoktu. Sen barış içinde yaşamak istediğin sürece, bu pınar hep akacaktır.”
Uras reis kendi kabilesine de diğer kabileye de barış mesajları gönderdi.
“Gelin hep bir arada bu kaynağın etrafına yerleşelim.”
Dedi. Diğer kabileler de gelip birlikte yaşamaya başladılar. Kabile reisleri aynı alanda çadır kurdular, birlikte aynı sofralarda yediler.
Dostluklarını geliştirmek için tastan su içtiler. Kız aldılar kız verdiler, çocuklar büyüttüler. Orta kervanlar kurdular, ta Buhara’ya Semerkant’a kadar ulaştılar.
Batıya yol aldıklarında kervanları Şiraz’a, Bağdat’a kadar gittiler. Yıllar yılları kovaladı. Yeni bir nesil yetişti. Yönetimi eline elan yeni prens dışarıdan gelen üçüncü kabileye savaş açtı. Babasının vasiyetini hatırlatanlara;
“Babam bir hayal görmüştü, Herhalde o gün onu güneş çarpmıştı!”
dedi. Çölde barış anlayışının yerini kin ve intikam aldı. Çok kan aktı, rumlar kan içtikçe içti. Ancak kana doymadı. Kabile gittikçe küçüldü. Sonunda onları, dışardan gelenler bir gecede kılıçtan geçirdi.
Çöldeki pınar ise ebedi kaynak olma sözünde durdu.
Bu hikayeyi bir arkadaşıma okudum. O şöyle dedi;
“Barış, ancak kendi ile barışık, öz güveni olan insanlarla kurulabilir. Toplumlarını baskı altına alanlar, yarattıkları korku senaryoları ile toplumu sindirmeye girişirler. O kalkınma ve barış için ayrılacak kaynaklar silahlanmaya ayrılır. Önemli mevkilere hep savaş çığırtkanları getirilir.
Halbuki toplumları ileriye götürecek olan özgüven sahibi, barış yanlısı insanlardır.”