PETER, PAUL VE ESPEN
“Norveç Halk Hikayesi”
Bir zamanlar Norveç’te üç kardeş varmış. Peter ile Paul artık yetişkin birer gençmiş. Kardeşleri Espen on beşini yeni bitirmiş. O daha henüz delikanlı sayılırmış. Üç kardeş birlikte dağ bayır dolaşarak ormanı aşıp şehre ulaşmak için oyla koyulmuşlar. Peter ile Paul herşeyi bildiklerini sanırlarmış. İş becerileri sorulduğunda da:
“Biz herşeyi yapabiliriz, elimizden her iş gelir.”
Derlermiş. Espen sessiz, sakin yaradılışlı bir delikanlı imiş. Ancak her fırsatta çevresindeki olayları anlamaya çalışırmış. Kardeşleri onun yeteneklerini bilmezmiş. Çok defa da onun davranışlarını anlamsız bulurlarmış.
O gün, ormanda yürüyüşe çıktıklarında yollarında çok güzel ağaçlar ve çiçekler görmüşler. Kuşlar mutlu ötüşleri ile daldan dala atlayarak ormanı şenlendirmişler. Orman cıvıl, cıvıl; çok neşeli bir yerdi.
Bir aralık üç kardeş yukarıdan türlü seslerin geldiğini işitmişler. Espen bu sesin nereden geldiğini merak etmiş.
Kardeşleri ormanda bir oduncunun ağaç dallarını kestiğini söylemişler. Espen gidip olayı yerinde görmek istediğini söylediği zaman ona kızmışlar. Espen onların söylemlerine aldırmamış.
“Siz gidin ben size yetişirim.”
Demiş. Küçük kardeş sesin geldiği ağacın altına geldiği zaman, hayretten donakalmış. Orada küçük bir balta kendi kendine ağaçları hızla kesip duruyormuş.
Hemen balta ona seslenmiş ve şöyle demiş.
“Yüz yıldır senin gelmeni bekliyordum. Geldiğine çok iyi ettin.”
Espen hemen sihirli baltayı almış ve omzundaki bir torbaya atmış. Hızla koşarak kardeşlerine yetişmiş. Ormanda epey ilerledikten sonra yine tak tak diye bir sesin geldiğini duymuşlar.
Espen kardeşlerine;
“Bu duyduğumuz ses acaba nerden geliyor!
Demiş. Kardeşleri;
“Ne olacak yine ormanda bir taş ustası taş kesiyor.”
Demişler. Ancak Espen yine gidip görmek istemiş. Taş ocağına geldiği zaman yine kendi kendine çalışan bir taş kesme baltasının tzaş yonttuğunu görmüş.
Hemen baltaya seslenmiş;
“Burada kendi kendine ne yapıyorsun baltacık?”
demiş. Balta hemen dile gelmiş seslenmiş.
“Yüzlerce yıldır seni bekliyorum bay Espen!”
demiş. Küçük kardeş taş yontan baltayı da almış omzundaki heybeye koymuş. Sonra koşa koşa kardeşlerine yetişmiş. Kardeşleri onu görünce:
“He buldun? Söyle bakalım!”
demişler. Espen onlara bulduğu taş baltasını göstermiş. Üç kardeş gide gide bir ırmak kıyısına gelmişler. Espen kardeşlerine bu ırmağın çıktığı kaynağı görmek istediğini söylemiş. Dağlara doğru gidildikçe ırmak küçülüyormuş. Sonra ırmağın ceviz tanesi kadar bir yuvarlak kaya parçasından çıktığını görmüş. Espen;
“Sevgili ırmak sen burada ne yapıyorsun?”
demiş. Irmak ona seslenmiş.
“Sevgili Espen yüzlerce yıldır senin gelmeni bekliyordum.”
Demiş. Espen ırmağın içinden aktığı yuvarlak kaya parçasını yerinden sökmüş. Sonra onun ağız kısmını yosunlarla tıkamış. O yuvarlak taşı da omzundaki heybeye koymuş.
Kardeşleri hızla karşıdaki bir şehre doğru hızla gidiyorlardı. Espen koşa koşa kardeşlerine yetişti.
En sonunda kardeşler büyük şehre gelmiş bulunuyorlardı. Şehrin ortasında kralın sarayı vardı. Bu tarihi binanın önünde bir ağaç bulunuyordu. Sarayın görünümünü engelleyen, gidiş gelişi zorlaştıran bu dev boyuttaki ağacı kral kestirmek istiyordu. Lâkin kim ağacı kesmeye çalıştıysa bunda başarılı olamıyordu. Karılan halkına yaptığı duyuruda kral şöyle diyordu:
“Sevgili halkım, sarayımın önündeki ağacın kesilmesini istiyorum. Kim bu işi başarırsa ona krallığımın yarısını vereceğim. Ancak bu işe girişip de başarısız olanları ülkeden sürgün edeceğim!”
O güne kadar kim bu ağacı kesmeye kalktı ise başarılı olamamıştı. Çünkü ağaç bir taraftan kesildikçe öteki taraftan süratle uzuyordu. Ağacın inanılmaz bir büyüme hızı vardı.
En sonunda Peter ve Paul isimli hikayemizdeki iki kardeş de ağacı kesmeyi denediler. Onlar kendilerini çok akıllı ve bilgili zannediyorlardı. İki kardeş de günlerce ağacı kesmeyi denediler. En sonunda ikisi de başarısız olunca kral onları uzak bir adaya sürgün olarak gönderdi.
Sonra Espen geldi. O da ağacı kesme işini denemek istiyordu. Orada toparlanan kasaba halkı Espen ile alay ettiler.
“Sen de kardeşlerin gibi başarısız olacaksın!”
dediler. Yapılan itirazlara rağmen Espen yılmadı. Elindeki sihirli balta çok hızlı iş görüyordu. Bu da onun başarılı olmasını sağladı.
Espen arkasından elindeki sihirli taş baltası ile kocaman kayalar kesti ve sarayın bahçesine derin bir kuyu kazdı. Sonra o kuyunun ağzına sihirli taşı yerleştirdi. Taşın ağzındaki yosunları temizleyince gürül gürül sular aktı ve kasabanın etrafındaki bahçeler de sulandı.
Bunun üzerine; kral, Espen’i çağırıp tebrik etti. Ona ödül olarak ülkenin yarısını verdi. Ayrıca yapılan bir tören ile Espen’e asalet unvanı ve üstün hizmet nişanı verildi.
Bu hikayenin bize anlattığı bazı gerçekler vardır. Gerçek bilgiye ulaşmak için, sadece duyduklarımızla yetinmemeliyiz. Gerçek bilgi sahibi insanlar, cesaretle hareket ederler ve faydalı işler öğrenir ve bunları insanlık ve ülke yararına kullanırlarsa sonunda başarıya ve mutluluğa ulaşabilirler.